Kafkasya’nın Anadolu’ya uzanan kollarının tercümanı olduğunuza göre, seslenmek istiyoruz: Biz de buradayız. O kollardan biri de biziz. Kim miyiz? Biz babamızdan işittik, onlar da babalarından… 1877 Yılları (1293). Moskof iki koldan saldırmış, Osmanlı’nın rehavet dönemi, düşman merhametsiz. Kafkaslardan ve Rumeli’den katar katar Anadolu’ya hicret var. Aç susuz, binlerce km.lik yol kat edilmiş Kafkaslardan, Marmara’ya. Genç, ihtiyar, kadın, erkek, evini barkını terk etmiş insanlar. Kimi ebeveynini bırakmış, kimi evladını, kimi kardeşini. Bandırma’da mola vermişler. İleri gelenleri, yetkili idareciye çıkmış, “Yurt” dilemiş. Hay hay demişler, ne de olsa “Töre”de misafirperverlik var, gidin Yurt beğenin. Bizimkiler göçü orada bırakarak dağ, dere, ova, bayır dolaşmışlar. Günlerce sonra gelip haber vermişler: “Biz Yurt beğendik, yerleşeceğiz, Allah razı olsun..” Yurt yerini tarif ettiklerinde, “Aman” demişler “Siz ne yapıyorsunuz? Ne güzel deniz kenarlarımız, göl kıyılarımız, ırmak boyumuz, ova içimiz var, oralarda ne yapacaksınız?” Nerede? O zamanlar kasaba olan, hatta Tatar köyü denilen Manyas’ın 14 km. kadar güneyinde, çevrenin en yüksek yeri olan, adı üstünde Keltepe etekleri. Adını da beraberinde getirmişler; “Dünberez” İki taraftan ova görünen kartal yuvası, geldikleri mekânı aratmayacak. Ama bir iki kışı orada zor geçirmişler. Fırtına, kapı, çatı, pencere bırakmamış. Çaresiz 2 km. kadar batıya kuytuya inmişler. İşte yaklaşık 130 yıldır Köyümüz orada duruyor. Ama Köylümüz dağılmış. İstanbul, Bursa, Balıkesir, Bandırma, Manyas… Tam 20 Köy edecek insanımız buralara yerleşmiş, ilişkiler kopuk. Dileriz “Dağıstan Kültür Sitemiz” kardeşlerimiz arasında duyguların, rabıtaların kenetlenmesinde köprü rolü oynar. Şimdilerde köyümüz 20–25 hanelik, Manyas’ın tek ve Balıkesir’in ikinci Lezgi Köyü. 60’lı yıllarda adı “Yayla Köyü” olmuş.